40. günlərdir ağlımdan çıxmayan, təəssüf ki valideyn təzyiqinə dözməyib intihar etmiş qız.

mən orta məktəbdə oxuyanda (deyəsən 7-ci sinif idi) məhəlləmizdə bir nəfər intihar etmişdi, ələkbər adlı oğlan, məndən 2-3 yaş böyük olardı. futbol oynayırdıq bir dəfə, atası gəlib onu hamının qabağında döymüşdü - heç bilmirəm nəyə görə idi açığı. üstündən heç bir həftə keçməmişdi ki, özünü asdı ələkbər. atasını günahlandıran olmadı təəssüf ki, polis gəldi, işi bağladı, getdi. həmin il, valideynlərlə bağlı nəsə inşa yazırdıq məktəbdə, mən də açığı bu hadisədən təsirlənmişdim biraz. belə bir cümlə yazmışdım ki, heçkim özünü öldürməyə dəyməz, hətta valideyn də olsa qaçıb gedə bilərsən özünü öldürməkdənsə. (əslində bu da düz deyil, qalıb problemi həll etməyə cəhd etmək olar ən azı, sadəcə mən uşaq idim - qaçmaq daha asan görünürdü) nəysə, sözümün canı odur ki, müəllimə mənə o inşada 5 yazmadı, dedi ki sənin bu fikrin yəni valideyni günahlandırmağın mənim xoşuma gəlmir. həmin dərsi məhz bu mövzuya həsr etdi və hamımıza "valideyn nə edirsə düzdü, nə deyirsə etməliyik" fikirlərini aşılamağa çalışdı, ələkbəri günahlandırdı. biz yeni nəsilik, lisey uşaqlarıydıq, əslində məncə heç uşaqların vecinə olmadı bu fikirlər. amma müəllimlər və valideynlər uşaqlıqdan bizə təzyiq göstərirlər ki öz istədiyimizi etməyək, böyük sözündən çıxmayaq və s.

Sözümün canı odur ki, imkanınız varsa heç olmasa öz uşağınızı daha normal şəraitdə böyüdün, müəllimlərini, özünüzü və yoldaşınızı tanıyın. Əmin olun ki, uşağınıza heçkim təzyiq göstərmir və o öz fikirlərində və hərəkətlərində azaddır. sevil olmasaydı, ələkbər mənim yadımdan çıxmışdı. bir müddət sonra sevil də hamımızın yadından çıxacaq, nəsə dərs götürmək lazımdır amma. Yoxsa bu kimi hadisələr hələ çox başımıza gələ bilər.